29 maart 2024





Koolstofnanobommetjes en nano mobiel

Nieuwe koolstof verbindingen voor een betere toekomst.

Koolstofnanobommetjes

Bundels koolstofnanobuisjes ontploffen als ze worden blootgesteld aan laserlicht. Wellicht kun je er kankercellen letterlijk mee opblazen, zo suggereren onderzoekers van de universiteit van Delaware (VS) in de bladen Nanobiotechnology en Oncology Issues.

De Amerikanen wilden de nanobuisjes eigenlijk gebruiken als verpakking voor chemotherapie. Onderzoeker Balaji Panchapakesan ontdekte de explosieve eigenschappen bij toeval. Hij vergelijkt de werking met die van een clusterbom: het licht doet er eerst een paar afgaan, de resulterende warmte kan niet weg en ontsteekt de rest.


Het idee is om de bommetjes selectief in te brengen in de kankercellen. Panchapakesan vermoedt dat het hooguit nano-pijn zal doen. Een groot voordeel is dat de nanobuisjes tijdens de behandeling desintegreren en dus zelf achteraf geen kwaad meer kunnen.


Er zijn nog geen proeven gedaan met ontploffingen in levend weefsel. Maar in een oplossing van fosfaat en andere zouten exploderen de buisjes prima, dus in lichaamsvocht zou het ook moeten werken.


Overigens is het onderzoek tevens het zoveelste bewijs van het multidisciplinaire karakter van nanotechnologisch onderzoek. Er zitten biologische, fysische en chemische kanten aan – en zelf is Panchapakesan docent electrical and computer engineering!


bron: persbericht University of Delaware, 13 oktober 2005

Nanomobiel

Amerikaanse onderzoekers hebben een auto gemaakt ter grootte van ??n molecuul. De auto kan rondrijden over een goudoppervlak, gedreven door thermische of elektrische energie. Met een wielbasis van 5 nanometer lijkt het vinden van een parkeerplek geen probleem.


De onderzoekers van de Rice University in Texas deden er 8 jaar over om de auto te maken. Het chassis en de assen, gemaakt van oligo(fenyleen-ethynyleen), waren al binnen een half jaar klaar, maar de wielen leverden een stuk meer problemen op. De koolstofbolletjes, ook wel ?buckyballs? genoemd, moesten later worden toegevoegd, omdat ze de rest van de bouw verstoorden. Maar om precies 4 koolstofbolletjes op de juiste plaats aan de assen te binden bleek een hele toer.


De wetenschappers lieten de auto op twee manieren rondrijden. Allereerst warmden zij het goudoppervlak op. Tussen 170 en 225 graden Celsius zagen zij de auto vooruit rijden en draaien om van richting te veranderen, terwijl ze slechts een ??ndimensionale beweging hadden verwacht. Dat de auto toch bochten kan maken, schrijven ze toe aan het feit dat alle wielen afzonderlijk kunnen draaien.


De tweede manier van aandrijving was met de elektrisch geladen punt van een scanning tunneling microscoop (STM). De STM punt ?trekt? de auto voort, omdat deze door de elektrische lading in de punt polariseert. De auto beweegt zich altijd voort in een richting die haaks staat op zijn assen. Dit laat zien dat hij ook daadwerkelijk rijdt, in plaats van glijdt.


Het moleculaire autopark herbergt inmiddels meerdere modellen. De Amerikanen bouwden ook al een nanovrachtwagen, met moleculaire laadruimte, en een nano-Nuna op zonne-energie.


Bron: Chemical & Engineering News, 18 oktober 2005 en Nano Letters, 13 oktober 2005


Zie ook:  nano technologie     nano techniek